Mevrouw Tiessen (gefingeerde naam) was 78 jaar oud toen ze vorig najaar voor het eerst op mijn spreekuur kwam. Ze was een opgewekte en optimistische dame. Ik vond dat heel bijzonder want ze werd al jaren geteisterd door een veelheid aan klachten.
Mevrouw Tiessen was weduwe sinds 1995, moeder van vier kinderen en grootmoeder van 10 kleinkinderen. Tot haar 62ste had ze samen met haar man hard gewerkt in hun gezamenlijke bedrijf. Ze vond het leuk om nu veel met haar kleinkinderen op te trekken. Ze had voor hen nu meer tijd dan: “ik voor mijn eigen kinderen ooit gehad heb”. Alleen nu dwarsboomden de klachten aan haar voeten het onbekommerd “oma zijn”. Mevrouw Tiessen had namelijk last van voetklachten sinds ze vijf jaar geleden een herniaoperatie had ondergaan. Ze had vaak het gevoel of er zwaarden in haar voeten staken. Daardoor werd lopen wel heel pijnlijk. Immers probeer maar eens met een zwaard in je voet een eindje te gaan wandelen. Dat laat je wel! De pijn was zelfs zo hevig dat ze er niet goed van kon slapen. Op andere momenten had ze het gevoel alsof ze op dikke kussens liep, waardoor ze haar evenwicht niet goed kon houden.
De vraag die haar huisarts en de behandelende medisch specialisten zichzelf stelden, was of deze pijnen uit de rug kwamen. Of dat er (ook) iets anders aan de hand was. Mevrouw Tiessen was namelijk suikerpatiënt. En veel voorkomende complicatie bij suikerziekte is neuropathie. Dat wil zeggen een nare, vaak stekende of prikkelende pijn die meestal bij de voeten begint. Soms uit de neuropathie zich ook door een gevoel alsof je op watten of op kussens loopt. Hierdoor kun je vaak je evenwicht meer goed bewaren.
Verder was mevrouw Tiessen enige tijd na de herniaoperatie aan spataderen geopereerd. Zouden de pijnen eventueel ook hiermee in verband staan? Niemand die het wist. Ik ook niet. Geheel tegen mijn gewoontes en principes in, ben ik haar toch tegen de pijn gaan behandelen. Ook al wisten we de oorzaak van de pijn niet. De reden dat je altijd dient te weten waar een klacht vandaan komt, is dat je met acupunctuur allerlei pijnen sterk kunt verminderen en vaak zelfs kunt opheffen. Nu is pijn vaak een waarschuwing dat er “iets” aan de hand is. Dan kun je maar beter iets aan dat “iets” doen en daarnaast de pijn bestrijden, dan alleen de pijn bestrijden en niet weten wat de oorzaak is.
Het besluit haar toch tegen de pijn te gaan behandelen, nam in overleg met mevrouw Tiessens huisarts. De huisarts vond: “baat het niet, het schaadt ook niet”. Ik deed de pijnbestrijding met behulp van klassieke en elektro-acupunctuur. Zoals veel van mijn patiënten, vond mevrouw Tiessen de behandeling aangenaam en rustgevend. Tijdens de eerste behandeling viel ze dan ook in slaap. Ze vertelde dat ze in tijden niet zo lekker had geslapen. Na een behandeling of zes kon ze weer redelijk goed door haar appartement heen lopen. De pijn was toen nog niet helemaal weg maar was al wel veel minder geworden. Ook sliep ze beter. Zes behandelingen later was ze praktisch pijnvrij en liep ze al weer zelfstandig naar de supermarkt bij haar om de hoek. Ze sliep uitstekend.
We hebben afgesproken dat mevrouw Tiessen af en toe voor een onderhoudsbehandeling terug komt. Op het moment dat zij denkt: “hé, begint weer wat minder te gaan”. Als ik haar dan weer een keer of twee drie behandel, kan ze er weer een tijd tegenaan.