Vandaag wil ik met u kijken naar chronische pijn bij jonge sporters. Ook bij kinderen en jongeren komt chronische pijn (te) veel voor. Zij kunnen niet altijd op even veel begrip van hun omgeving rekenen. Vooral niet als ze aan sport doen. En hoe hoger het niveau, hoe kleiner het begrip vaak is. Trainers, trainingsmaatjes, teamgenoten en hun ouders, denken maar al te vaak dat ze simuleren. Toch zijn hun klachten vaak heel reeel. Het gevaar is dat de jonge sporter niet onder wil doen voor de rest of de rest niet teleur wil stellen. En dan inspanningen gaat leveren die niet verantwoord zijn. Die dan de situatie of de blessure alleen maar verergeren.
De afgelopen weken definieerden we chronische pijn al als pijn is die reeds geruime tijd bestaat. We spreken van onbegrepen chronische pijnklachten, als de oorzaak niet duidelijk is. Als de oorzaak wel duidelijk is, maar de pijn is niet goed te behandelen, spreken we van begrepen chronische pijnklachten. Acupunctuur kan deze klachten vaak verhelpen. Of in ieder geval verlichten.
Vandaag wil ik met u de situatie van een 14-jarige tennisser uit Tilburg bespreken. Ik noem hem hier Jeroen, wat natuurlijk niet zijn echte naam is. Jeroen komt uit een sportief gezin. Zijn twee jongere broertjes voetballen heel verdienstelijk, zijn oudere zusje is een tenniscrack en zijn moeder sportlerares. Toen Jeroen drie jaar was stond hij al met een miniracket tegen de zijmuur van de garage te tennissen. Hij was er wild van. Al met zeven jaar werd hij door de tennisbond uitgekozen om regionale selectietrainingen te mogen volgen. Rond zijn tiende stond hij in de top van zijn leeftijdsklasse. Verder deed hij verwoed aan tae kwondo, een Oosterse vecht- en beheersingssport. Ook daar presteerde Jeroen bovengemiddeld.
Helaas ging het vanaf zijn twaalfde jaar steeds minder met Jeroen. Hij kreeg steeds meer last van pijnen aan zijn elleboog en tussen zijn schouderbladen. Eerst namen de trainers hem serieus. Toen het wat te lang ging duren, merkte Jeroen wel dat ze dachten dat hij te veel spanningen had. Met name vlak voor wedstrijden. En dat hij daardoor pijnen zou gaan voelen. En ja, met dat soort “mietjes”, was het natuurlijk moeilijk om resultaten te halen. Jeroen werd dus al snel uit de selecties van beide sporten gezet.
Zijn ouders vonden het verschrikkelijk om de pijn van Jeroen aan te zien. Ook de mentale pijn die hij had door het geringe inlevingsvermogen van de trainers. De ouders probeerden van alles: fysiotherapie, manuele therapie, ortho-manuele therapie en pijnstillende injecties. Vaak hielp het even, maar was het effect niet blijvend. Op de rontgenfoto's en de NMRI-scan, waren geen afwijkingen te bespeuren.
Reden te meer voor de sportwereld om hem heen,om de klachten af te doen als “psychisch” en “simulatie”. Ten einde raad besloten Jeroens behandelaars gedurende vier weken zijn onderarm, elleboog en bovenarm te stabiliseren. Door ze in te gipsen. Als de klachten werden veroorzaakt door overbelasting, hoopten ze dat vier weken rust de arm goed zou doen. Helaas: niets was minder waar. Er trad geen verbetering op. Integendeel zelfs.
De tennistrainer van Jeroens oudere zusje had gezien dat behandelingen met acupunctuur positief werkten. Pijnklachten, blessures en mentale problemen van zijn pupillen verbeterden aanzienlijk sneller. Hij adviseerde Jeroens moeder om dat ook eens te proberen.
Zo zag ik Jeroen twee jaar geleden voor het eerst op mijn spreekuur. Ik diagnostiseerde enkele geblokkeerde ruggenwervels. Met behulp van klassieke acupunctuur en acupressuur verbeterden de klachten al snel. Na twee maanden kon Jeroen bij de tennisschool van zijn zusje, instromen in de selectiegroep.
Het is sindsdien goed met Jeroen blijven gaan. De blokkades kwamen niet terug. En wat voor Jeroen heel belangrijk is: hij blijft maar stijgen op de ranglijst. Zijn doelstelling is om over twee jaar tot de tennistop van Nederland te horen. Hij is dan achttien. Misschien zie ik hem dan nog wel eens… maar dan op de tv!!